Het 8ste Werk Kampen is samen met het Stedelijk Museum Kampen en Stichting Present een
kunstproject gestart genaamd ‘De 8 tafels van barmhartigheid’. De tafelbladen van deze tafels worden
beschilderd in het thema van één van de werken van barmhartigheid. Medewerkers van de
Thuisgevers zijn gevraagd om invulling te geven aan de tafel ‘Vreemdelingen herbergen’. 
De Thuisgevers is een project van de Protestantse Kerk Nederland en de gemeente Kampen om
statushouders versneld te huisvesten in maatschappelijk vastgoed, zoals bijvoorbeeld leegstaande
pastorieën, buurthuizen of sportkantines. Dit project krijgt op dit moment landelijk navolging; in 65
gemeenten zijn Thuisgevers actief.

De medewerkers van de Thuisgevers gingen samen met enkele statushouders enthousiast aan de
slag om uiting te geven aan dit thema. Onder het schilderen ontstonden mooie gesprekken tussen de
amateurkunstenaars over vrijheid, veiligheid en vrede. Samen werd bepaald wat er op de tafel moest
worden geschilderd. Een vredesduif is het centrale middelpunt geworden van de tafel, met aan de ene
zijde geboeide handen die zichzelf bevrijden en aan de andere zijde een omarmd huis met open
deur. “Vrede, vrijheid en veiligheid zijn basisvoorwaarden om je ergens thuis te voelen”, zo vatte één
van de deelnemers het mooi samen. 

Het Stedelijk Museum Kampen heeft van november tot maart de tentoonstelling ‘Secret Garden’ waar
de werken van barmhartigheid deel van uit maken. Om iedere Kampenaar hier kennis mee te laten
maken is het museum iedere eerste woensdag van de maand gratis toegankelijk.

“Samen een tafel beschilderen, hoe doe je dat? Ietwat onwennig staan we met een groepje van het
team van de Thuisgevers in de hal van het stadhuis. Een groepje jongemannen is aan de andere kant
van de tafel nog ijverig bezig met rollertjes geel, groen en rood op platen aan te brengen. ‘Iets met de
werken van barmhartigheid, samen een thuis geven, hoe laat je dat zien?’ De Engelse taal brengt
uitkomst: Eén van de jongemannen laat een foto van een duif op zijn telefoon zien: ‘Peace’. Oh ja, een
vredesduif, laten we dan beginnen met een rondje midden op de tafel, en één van ons pakt een emmer
om een cirkel te tekenen. Een van de jongemannen is het er duidelijk niet mee eens: ‘Akbar!’ zegt hij.
Aha, denk ik, dat is ‘groter’ in het Arabisch. En de Syrische jongeman pakt de bovenkant van een
vuilnisemmer. Ziezo, veel groter! Maar wat is ‘Peace?’ Een andere Syriër laat een foto zien van twee
armen, die omhoog de lucht in gaan, de ketenen verbroken, vogels vliegen uit, vrijheid! Mijn hemel, wat
zullen die gasten hebben meegemaakt in Syrië en op weg naar hier … Dat moet dan aan de ene kant
op tafel, hier komen ze vandaan, op zoek naar de vrijheid. Maar hoe teken je een hand? Ik bied mijn
armen aan, die zorgvuldig door één van de jongemannen wordt omgetrokken. Aan de andere kant van
de tafel komen weer twee open armen: ditmaal rond een huis, een nieuw thuis. De Syrische
jongemannen staan erop dat we ook nog spelende kinderen erbij schilderen: samen veilig thuis
komen.

Ik dacht dat de workshop een uurtje zou duren maar als ik na tweeënhalf uur met een groepsfoto
tot besluit het stadhuis uitstap weet ik precies weer waarom ik de Thuisgevers zo’n fantastisch
initiatief vind.”

Karel Jungheim